Экс-начальник минского СИЗО №1 Олег Алкаев рассказал, что полиция в Германии гарантировала ему безопасность. По данным EUobserver, он мог стать жертвой политического убийства.
Олег Алкаев и экс-сотрудник антитеррористического спецподразделения "Алмаз" Игорь Макар
Бывший начальник следственного изолятора №1 в Минске Олег Алкаев, получивший политическое убежище в Германии, рассказал о том, как берлинская полиция предупредила его о готовившемся покушении и организовала его охрану. "В 2012 году меня персонально предупредила комиссар полиции Берлина о том, что планируется мое убийство. Но без каких-либо деталей", - сообщил он в интервью изданию "Наша Нива",опубликованномв ночь на вторник, 5 января.
Алкаев отметил, что ему предлагали персональную охрану с полицейским постом возле дома. "Я отказался от персональной охраны. Это мне не было нужно, потому что это мешает жить", - заявил он, добавив, что попросил организовать все "негласно".
Экс-начальник минского СИЗО отметил, что ему "гарантировали безопасность только на территории Германии". Он допустил, что негласное наблюдение за ним может вестись до сих пор. "У меня есть телефон, компьютер. Мое перемещение фиксируется по телефону через GPS, и я могу дать в любой момент сигнал о каких-то подозрениях", - рассказал Олег Алкаев.
Расследование о возможных планах Лукашенко организовать политические убийства в ФРГ
Днем ранее в интервью DW бывший сотрудник антитеррористического спецподразделения "Алмаз" Игорь Макар сообщил, чтопокушение на Алкаевабыло предотвращено с его помощью. "Я обратился за помощью к американским спецслужбам, которые это предотвратили. Как я понял, американские службы сразу же сообщили об этом по месту жительства (предполагаемых жертв покушения. -Ред.)", - сказал он.
4 января европейское интернет-издание EUobserver обнародовало аудиозапись, из которой, по версии журналистов, следует, что правящий в Беларуси Александр
Лукашенко мог планировать убийствасвоих критиков, покинувших страну. По сведениям издания, запись была сделана в апреле 2012 года, а голоса на ней принадлежат Вадиму Зайцеву (на тот момент - председателю Комитета госбезопасности Беларуси) и представителям подразделения спецназа "Альфа".
Предполагаемыми жертвами были наряду с Алкаевым бывший командир бригады спецназа Владимир Бородач, а также экс-начальник отдела по борьбе с коррупцией и экономическими преступлениями МВД Беларуси Вячеслав Дудкин, которые в то время могли находиться в Германии. На встрече, в ходе которой была сделана запись, речь шла и о тележурналисте белорусского происхождения Павле Шеремете, в то время жившем в Москве. Из аудиозаписи следует, что его деятельность создавала проблемы властям Беларуси и для его убийства планировалось использовать взрывчатку.
Экс-боец СОБРа рассказал DW об убийствах противников Лукашенко
В декабре 2019 года Deutsche Welle опубликовалаинтервью с бывшим бойцом специального отряда быстрого реагирования (СОБР)внутренних войск МВД Беларуси Юрием Гаравским. Он рассказал о своем участии в похищениях иубийствах в 1999 году экс-главы МВД Беларуси Юрия Захаренко, экс-главы Центризбиркома Виктора Гончара, а также бизнесмена Анатолия Красовского, который поддерживал белорусскую оппозицию. Расследование вызвало большой общественный резонанс.
Ветеран Внутренних войск МВД России, кадровый психолог Антон Белоцкий рассказалМосковскому комсомольцу, как готовят и накачивают ОМОН, разжигая в нем жестокость. Это в психопрактике называется «расчеловечивание».
Прошлый год, кроме ковида, запомнится и жестким противостоянием участников протестных митингов в Беларуси и силовиков этой страны. Видео с жесткими действиями служителей правопорядка местами шокировало. По мнению специалистов-психологов, жестокость белорусского ОМОНа могла стать следствием психологической «накачки».
– Складывалось впечатление, что бойцы ОМОНа прошли определенную психологическую подготовку к беспрецедентно жестким действиям...
– Это называется «расчеловечивание».
– Страшный термин.
– Выглядит все следующим образом: силовикам подменяют оппонентов на слепленный образ. Не реальный человеческий, а искусственный. Вот что значит термин «расчеловечивание». Для этого используется соответствующий видеоряд. Например, где боевики в масках кидают в бойцов «коктейли Молотова». Плюс соответствующая, якобы, секретная информация о том, что протестующих снабжает Запад, что в оппозиции шпионы, вражеские агенты, уголовники.
Обратите внимание: жестокость от силовиков пошла сразу, хотя протестующие не жгли ничего, не «майданили». Но силовиков «накачали», подменили реальную картину оппонентов, на образы врагов, искусно слепленного психологами. И – все! Это и раскрепощает карательный механизм, порождает жестокость.
– Тут еще срабатывают другие аргументы. Протестующие угрожают силовикам: «Лукашенко, сбежит – куда вы спрячетесь?». У силовиков включается инстинкт самосохранения, и ему стараются вдолбить: надо защищаться.
Страх вообще один из действенных инструментов. И такой механизм при случае подключают весьма охотно. Лояльности очень часто силой добиваются. Силовикам внушают: мы в одной лодке, надо держаться, выстоим – а дальше посмотрим кто-кого.
– Так называемое «расчеловечивание» и «накачка» – это ежедневная процедура среди силовиков во время кризиса и беспорядков?
– Разумеется. Все люди разные, кого-то проще и надолго можно «накачать», а кто-то плохо ведется на такую уловку. Кого-то могут терзать сомнения, вплоть до полного отрезвления. Чтобы этого не случилось, специалисты или высший кадровый состав ежедневно дают установки. Для тех, кто колеблется, используют чувство страха. И обязательно с визуальными материалами – фото и видео. Это самое действенное, повторюсь. Иногда подсовывают якобы рассекреченные переписки. И шокирующие данные. То есть им дают непрерывно нужную картинку и держат в тонусе.
– Но при этом складывается впечатление, что белорусские силовики в психологическом плане не очень сильны.
– Если говорить конкретно про Белоруссию, то ОМОН и милиция устали. Только представьте – 140 дней бесконечных разгонов демонстрантов, погонь, стычек. Колоссальное перенапряжение и физическое, и психологическое. Кстати, военные психологи должны учитывают тот факт, что «накачка» тоже отнимает силы у бойцов. Поэтому часто в среде силовиков прибегают к приему «пряника». В психологической практике вознаграждение – крайне важный инструмент.
– Повышают зарплату, дают премии, награды?
– Да, но не только деньги или их эквивалент. Многим дают жилищные преференции, кто-то получает новые погоны и должности. И, конечно, медали и ордена. Это вообще лучший прием. Правда, не надо видеть во всем только злой умысел – госнаграды, ордена и медали – неотъемлемое поощрение за службу. И часто – именно как награда за геройство и успех. Просто этот прием можно использовать по-разному. Кстати, как и следующий инструмент – попытка показать близость силовиков к народу.
– Как это?
– Очень просто: их приглашают в школы, вузы. Где-то лекцию провести, рассказать о ратных подвигах. А где-то дать ребятне порулить, подержать автомат, полазить по боевой бронированной машине. Вспомните свой восторг в детстве от подобных внеклассных экскурсий или встреч с представителями силовых структур: от пожарных до спецназа и летчиков. Но этот инструмент, скорее, для самих силовиков – им дают понять, что они с народом на самом деле, на «светлой стороне». Это и есть народ. И вы единственная защита.
– Готовности применить летальное оружие можно добиться?
– Да, но тут масса нюансов. Нажать на курок, кажется, просто. Однако в психологии человека – это рубикон. Любой силовик знает: пуля или снаряд – финальный аргумент, дальше пути нет. И надо к нему готовить основательно. Здесь нужно уже «ломать» психологически, иногда через колено. Менталитет народный тоже роль играет. Я уже говорил, что белорусы, по сути, добры и милосердны, и силовиков даже под мощной «накачкой» трудно натравить на стрельбу боевыми по демонстрантам. И тут еще опасно «перекачать» – все может лопнуть.
– И что тогда?
– А тогда вспыхнет неконтролируемая жестокость силовиков. Это финал расчеловечивания. Просто бойня, нажать на тормоз уже не выйдет – даже суперавторитеты и признанные лидеры общества не в силах будут помочь. Силовики войдут в раж, где абсолютно черно-белое восприятие. Но я думаю, например, в Беларуси до этого не дойдет. Последствия слишком непрогнозируемые. Кому выгодно в центре Европы получить такую бойню? Украины, думаю, хватило всем.
– Категория силовиков имеет значение?
– «Накачать» на короткое время можно кого угодно. Просто представители спецназа более податливый материал в этом вопросе – они осознанно идут в эту профессию, они готовы именно к такому раскладу. Но в других родах войск или структурах есть незыблемый помощник всех военных психологов – жесткая армейская субординация. Попробуй ослушаться приказа!
– Какие формы работы используются?
– Все методы работают. Но по опыту скажу: лучше всего срабатывают групповые тренинги. Даже простые совместные просмотры кадров неимоверно сильны и эффективны. Это дает ощущение локтя, сопричастности и братства. А если еще добавить в этот «бульон» страх и ненависть, которые демонстрируются на видео или фото... Так очень просто заложить конструкцию: вы это одно, а там другое – там враги! «Вы последний рубеж, иначе все рухнет. Будет хаос и кровь. Только вы спасете всех». Вот такие почти проповеднические фразы.
– А как работают с командирами групп и подразделений?
– Там более филигранная обработка. Персональная и по персональным программам. Я бы так сказал: высшая математика для психолога, нужно найти каждую тревожную нотку у командира, и на ней начинать играть. Впрочем, опять же, не всегда. Можно и навредить. Часто надо просто поддержать, раскрепостить, убедить. Так можно подготовить к задаче практически любого профиля и сложности.
– Но бывают и так называемые «силовики-отступники». Как с ним работают?
– Скорее всего, корректируют программу, и уже по ней, в индивидуальном порядке «прогоняют» заново. Убеждают: это было ложное срабатывание, на самом деле, ты на правильной стороне. Тогда разочарования от службы или выполнения задач окончательного не наступает. Главное вовремя поработать с таким потенциальным отступником. Часто хватает банального запугивания.
Кстати, если вернуться к теме Беларуси, беспорядков и силовиков, то я так скажу: у них очень мощная политическая структура в КГБ. Они понимают: если треснет силовая спайка, то все рухнет буквально за несколько дней. Я, думаю, опытный белорусский комитет Госбезопасности не растерял советское наследие в вопросах боевой психологии, а что-то и преумножил.
У 1996 годзе сакратар Рады Бяспекі Беларусі Віктар Шэйман даў загад сабраць спецгрупу для пазасудовых распраў. Стварэнне падраздзялення даручылі афіцэру спецыяльнага прызначэння ўнутраных войскаў Дзмітрыю Паўлючэнку.
У следчым ізалятары Мінска Паўлючэнка вывучае пратаколы расстрэлу і пахавання тэл. прысуджаных да пакарання смерцю. Каб стварыць выгляд законнасці, пісталет для расстрэлаў з следчага ізалятара часта выдавалі спецгрупе па ўказанні міністра МУС. Скрыванні трупаў – ідэальная схема забойства. Няма цела – няма злачынства.
Па такім сцэнары згінулі без весткі ключавыя апазіцыйныя палітыкі Беларусі. Самыя вядомыя сярод іх: экс-міністр МУС Юрый Захаранка, бізнесмен-апазіцыянер Анатоль Красоўскі, віцэ-спікер беларускага парламента Віктар Ганчар, таксама журналіст Дзмітрый Завадскі.
Дэталі аперацый групы смерці сталі вядомымі летам 2001 года. Тады з Беларусі збеглі ў ЗША і папрасілі палітычнага прытулку следчыя пракуратуры Алег Случак і Дзмітрый Пятрушкевіч. З такімі ж сведчаннямі ў Германіі праз месяц выступае яшчэ адзін уцякач – Алег Алкаеў, кіраўнік мінскага СІЗА. Менавіта ён вывозіць за мяжу дакументы пра выдачу спецыяльнага пісталета для расстрэлаў. Нарэшце, яшчэ адзін уцякач, афіцэр КДБ Беларусі Генадзь Угляніца, не толькі сведчыць пра тое ж, але і агучвае пэўныя прозвішчы удзельнікаў «эскадрона смерці». Гэту інфармацыю пацвярджае журналістам былы працаўнік спецпадраздзялення міліцыі Дзмітрый Навічок.
У той жа час следчыя, якія ўзяліся расследаваць дзейнасць «спецатрадаў смерці», раптам пачалі гінуць ці трапляць у непрыемнасці. Усталявана, што ў той перыяд загадкава загінулі кіраўнік следства МУС Ткачэнка і следчы Французаў. Следчы Байкова, оперупаўнаважаны КДБ Наркевіч, намеснік генеральнага пракурора Снягір, якія пачыналі следства, трапляюць у турму пад рознымі абвінавачаннямі. Больш інфармацыі ўдалося адшукаць пра групу Валерыя Ігнатовіча. Яе ўдзельнікаў затрымалі пасля забойствы Дзмітрыя Завадскага – аператара Паўла Шарамета. Удзельнікамі групы былі Ігнатовіч, Гуз, Малік, Савушкін і іншыя асобы, якіх гэтак і не выявілі. Большасць з іх – супрацоўнікі спецыяльнага падраздзялення міліцыі Беларусі «Алмаз».
Валерый Ігнатовіч – працаўнік спецпадраздзялення міліцыі «Алмаз». Па легендзе, са службы ў «Алмазе» Ігнатовіча камісавалі з прычыны няўдалага скоку з парашутам. Бацькі гаварылі пра іншую прычыну пашкоджання: «Валер у Оршы бараніў прэзідэнта, атрымаў раненне пазваночніка і галавы. За гэта яму і яшчэ двум «алмазаўцам» Лукашэнка распарадзіўся выдаць кватэры ў Мінску.»
Гаворка ідзе пра міліцэйскую спецаперацыю ў горадзе Орша супраць крымінальных аўтарытэтаў. Шмат хто з іх згінуў без весткі, як і апазіцыйныя палітыкі. Сярод параненых міліцыянераў у Оршы быў таксама і камандзір беларускага падраздзялення САХР Дзмітрый Паўлючэнка. Менавіта яму Віктар Шэйман даручыў стварыць «групу смерці». Паўлючэнкі затрымалі, як і Ігнатовіча, але ён правёў у следчым ізалятары ўсяго 7 гадзін – яго вызвалілі пасля асабістай дырэктывы прэзідэнта Лукашэнкі. Ігнатовічу павезла менш. Яго таксама ў СІЗА наведаў Шэйман, пасля гэтага Ігнатовіч спыніў даваць сведчанні.
Цікавы факт: перад службай у «Алмазе» Ігнатовіч праходзіў абучэнне ў Мар’інай Горцы пад Мінскам. Там размясціліся навучальны цэнтр і адна з самых вядомых у СССР савецкіх брыгад ГРУ.
Нягледзячы на пашкоджанні і выхад з «Алмазу», Ігнатовіч апынаецца ў Чачні ў сакавіку 1999 года. Мала таго, падпісвае кантракт як разведчык-гранатамётчык 22-й брыгады ГРУ Міністэрства абароны Расіі – вайсковая частка №11659 у Маздоку.
Сакавік 2000: Ігнатовіч падае прашэнне пра атрыманне грамадзянства РФ у Паўночнай Асеціі. А ўжо ў траўні атрымвае вайсковую ўзнагароду – медаль маршала Жукава. Праз два месяцы яго арыштоўваюць як забойцу аператара Дзмітрыя Завадскага. Будучы ў следчым ізалятары Мінска ў якасці падазронага ў забойстве, у жніўні 2000 года Ігнатовіч атрымвае пашпарт грамадзяніна РФ.
У Чачню Ігнатовіч не ездзіў сам. Браў з сабой іншых удзельнікаў «групы забойцаў», што планавалі таксама аформіцца на службу па кантракце ў ГРУ РФ. Сярод іх былі такія як Максім Малік і Сяргей Кароткіх. Малік тады быў дзеючым байцом «Алмазу», а Кароткіх напярэдадні кінуў навучанне ў акадэміі КДБ у Мінску. Да акадэміі Кароткіх прайшоў службу ў вайсковай разведцы: на памяць пра гэта зрабіў татуіроўку на плячы ў выглядзе кажана – савецкага знака вайсковай разведкі. Гэта тату Кароткіх «пераб’е» іншым толькі напачатку 2010-х гадоў.
Ігнатовіч, Малік і Кароткіх – сябры з самага дзяцінства. Больш за тое, Ігнатовіч і Кароткіх з’яўляюцца сваякамі па лініі бабуляў. Усе трое баевікоў родам з сяла Крупкі, што пад Мінскам. Там, лічылі следчыя, пахавана цела журналіста Завадскага. Пасля пачатку расследавання «групы смерці» генеральны пракурор Беларусі Алег Бажэлка замовіў з Расіі найсучаснае абсталяванне для пошуку цела. Гэта пошукавая аперацыя стала адной з самых маштабных у краіне. Зрэшты, тэхніку даставіць не паспелі: заказ скасаваў Віктар Шэйман, той самы ініцыятар «эскадронаў смерці». Пасля гэтага Шэйман хутка атрымвае пасаду генеральнага пракурора. Ён асабіста сачыў за развалам расследавання злачынстваў па гэтай справе.
Дзіўна таемнай застаецца гісторыя пра сувязь «групы смерці» з арганізацыяй рускіх фашыстаў «Рускае нацыянальнае адзінства».
«Удзельнікам РНА я быў з 1999 па 2001 год. Мяне туды прывёў Валер Ігнатовіч. Нашы бацькі родам з аднаго пасёлка, маленькага гарадка пад Мінскам – Крупкі. І нашы бабкі – стрыечныя сёстры. Гэта значыць, у нас ёсць нейкія далёкія родныя сувязі. І, зразумела, мы мелі зносіны. Разам займаліся ў секцыях спорту: спачатку дзюдо, пасля – каратэ», – простая мова Кароткіх у інтэрв’ю беларускім журналістам.
Кароткіх давялося прызнацца пра сваё блізкае сяброўства з Ігнатовічам. Ён не мог схаваць таго, што ведаў шмат хто. Разам з тым, Сяргей Кароткіх адкрыта ілжэ: ледзь не адразу пасля службы ў разведцы ён становіцца адным з першых удзельнікаў беларускага «РНА» яшчэ ў 1994 годзе.
У некаторых інтэрв’ю Кароткіх успамінае, што ў 1996 годзе Ігнатовіч яшчэ быў «мацёры мент і дзеючы супрацоўнік міліцыі». Але на той момант было ўжо два года, як ён прывёў Кароткіх да «РНА».
Важны нюанс: Кароткіх фактычна пацвярджае, што быў удзельнікам расійскай нацысцкай групоўкі, паралельна вучачыся ў акадэміі КДБ! З яе Кароткіх нібыта адлічылі за зносіны з беларускімі апазіцыянерамі ў 1996 годзе. Дарэчы, менавіта ў той момант, калі са спецназа «Алмаз» звальняецца Ігнатовіч.
Ці маглі выгнаць Кароткіх за зносіны з апазіцыяй?
У 1999 годзе Кароткіх быў затрыманы ў якасці аднаго з нападнікаў на беларускіх апазіцыянераў, сярод якіх – Андрэй Саннікаў, Алег Бябенін і Дзмітрый Бандарэнка. Група з дваццаці удзельнікаў РНА раздрабілі косткі тром тагачасным дзеячам беларускай апазіцыі. Падчас сутычкі, стоячы побач на вуліцы ў камуфляжы, назіраў Ігнатовіч, якога лічаць кіраўніком нападу.
Кіраваў РНА ў той час Глеб Самойлаў. Арганізацыя адкрыта супрацоўнічае з міліцыяй і праводзе па ўсёй Беларусі маршы «Расія, Сербія, Беларусь».
21 сакавіка 2000 Самойлаў выключае Ігнатовіча з састава РНА.
Прычынай называецца тое, што ў сюжэце беларускіх журналістаў з Чачні сказана, што Ігнатовіч ваяваў на боку чачэнцаў. Падчас службы ў расійскім ГВУ Ігнатовіча і сапраўды затрымалі на расійскім блокпасту ў грамадзянскім адзенні як чачэнскага дыверсанта. Пэўны час яго нават трымаюць як затрыманага, а потым раптам адпускаюць. Мусібыць, што Ігнатовіч працаваў пад прыкрыццём на тым боку. І гэта выпадкова трапіла ў камеру Дзмітрыя Завадскага.
На наступны дзень пасля выключэння Ігнатовіча з РНА, яго група ў Мінску па-зверску забівае азербайджанскую сям’ю. Зарэзалі мужчын, жанчын і нават малалетніх дзяцей. Падчас следства Сяргей Кароткіх і былы амапавец Антон Кабзар пазналі ў адным з скрываўленых нажоў забойцаў нож Ігнатовіча.
3 жніўня Ігнатовіча затрымліваюць як забойцу Завадскага. У яго аўтамабілі знаходзяць сапёрную лапатку, на якой засталася кроў зніклага аператара. А літаральна праз два дні – 5 жніўня – нажом зарэзалі кіраўніка Беларускага РНА Глеба Самойлава. Таго самога, які выключыў Ігнатовіча з РНА. Па чутках, падазраваным у нападзе на Самойлава быў Кароткіх. Сам Кароткіх прадаставіў алібі. Менавіта ў той дзень ён апынуўся ў адным з нешматлікіх дамоў у Мінску, дзе ўжо стаялі камеры.
У красавіку 2001 сведка па справе забойства групай Ігнатовіча азербайджанскай сям’і – 25-гадовы Кабзар – нечакана памірае у ўласнай кватэры. Кабзар – адзін з нешматлікіх блізкіх сяброў Ігнатовіча. Кароткіх амаль ператвараецца з сведкі у ўдзельніка забойства азербайджанцаў, але выязджае за межы Беларусі.
Позна ў інтэрв’ю ён сам расказвае:
– Якім чынам вам шчасціла ўвесь час спакойна пазбягаць нейкіх праблем з законам у Беларусі пры вашым бурным жыцці і сувязях з Ігнатовічам і РНА?
– Я своечасова сыходзіў, калі трэба, у бегі, плаціў грошы, немалыя грошы, каб не сесці ў турму. «Спакойна» – гэта не тое слова. – Кароткіх.
Сяргей Кароткіх знікае ненадоўга. Ужо ў 2003 годзе ён фігуруе як інструктар «Рускага вайскова-патрыятычнага братэрства». Гэта арганізацыя Максіма Грыцая, якая ўсхваляе Уладзіміра Пуціна, атрымвае дзяржаўныя грошы на сваю дзейнасць.
Максім Грыцай у 2003 годзе заснаваў «Фонд дапамогі ветэранам трэціх дэпартаментаў органаў вайсковай контрразведкі». Усё бізнес-актывы Грыцая звычайна рэгістраваліся ў доме №4 у Сходнінскім тупіку. Увесь будынак Грыцай адабраў у свайго бізнес-партнёра Анатоля Шера. Доўгі час шлі суды, а ў 2011 годзе Шэр загінуў: яго штурхнулі, ён стукнуўся галавой, памёр у шпіталі.
У асяроддзі нацыстаў Масквы сцвярджалі, што няма дзіва ў фондзе Грыцая, таму што яго брат – супрацоўнік ФСБ з «палітычнага» аддзела, што займаецца барацьбой з экстрэмізмам і абаронай канстытуцыйнага ладу РФ.
Наколькі цесная гэта сувязь? Смешна: у 1999 годзе Грыцай выпускаў газету «Модуль», у якой празрыста намякаў, што яго ахоўны бізнес злучаны са структурамі бяспекі ФСБ.
Грыцай таксама з’яўляецца кіраўніком Расійскай партыі сацыяльнага развіцця. Яе заснаваў Румянцаў Алег Германавіч. Гэта віцэ-прэзідэнт нафтавай кампаніі «ТНК-ВР», колішні дэпутат РСФСР і нават адзін з распрацоўнікаў Дамовы аб Саюзе Беларусі з Расіяй, намеснік сакратара Парламенцкага сходу саюзу Беларусі і Расіі.
А самае галоўнае, Алег Румянцаў – брат Дзмітрыя Румянцава, які разам з Сяргеем Кароткіх заснавалі ў снежні 2004 года арганізацыю «Нацыянал-сацыялістычнае таварыства» (НСТ).
Першая адкрытая заява НСТ цалкам прысвечана падтрымцы «патрыятычнага курса» Пуціна.
Арганізацыя НСТ і яе лідар Румянцаў мелі тыповыя пагляды расійскіх шавіністаў. Неаднаразова выяўлялі яркія антыўкраінскія настроі.
Перападала і латышам.
Кароткіх аднавіў дзейнасць у Беларусі, дзе адкрыў цэнтр НСТ.
Але у асноўным уся дзейнасць засяроджана на неанацысцкай тэматыцы. Адным з галоўных дзеячаў тут быў Максім Базылёў.
Офісы і залы для НСТ прадастаўляе Максім Грыцай. Апроч таго, значны аб’ём фінансавання праходзіць праз ценевыя схемы адмывання сродкаў. Да іх таксама прыцягваюцца баевікі і неанацысты НСТ.
Кантактны нумар фондаў і арганізацый Грыцая – 620-93-29. На гэты ж нумар зарэгістравана ТАА “Профіт”, дзе заснавальнікам аформілі Максіма Базылёва. Базылёва затрымалі за серыю забойстваў. І яму як быццам ўдалося ўскрыць сабе вены ў 2009 годзе ў ізалятары на Пятроўцы 38, нягледзячы на стараннае назіранне за камерай. На картках Базылёва засталося некалькі сотняў мільёнаў рублёў. Лічылася, што яго «прыбраў» Грыцай, каб не была ўцечкі лішняй інфармацыі.
У 2018 годзе ў інтэрв’ю расійскаму выданню “The Insider” Грыцай пацвердзіў, што прадастаўляў неанацыстам памяшканні, а таксама залу для трэніровак. Кажа, што спадзяваўся так атрымаць сродкі на дзяржаўныя праграмы вайскова-патрыятычных клубаў.
Базылёў загінуў, Румянцава пацягалі на судах, многіх радавых баевікоў пасадзілі за шматлікія забойствы. Яшчэ двое удзельнікаў НСТ былі асуджаны за дзіўны тэракт.
27 снежня 2007 у цэнтры Масквы вечарам выбухае бомба, але ніхто на гіне, таму што выбуховая хваля прайшла над галовамі людзей. За выбух затрымалі двух удзельнікаў НСТ. Падчас следства стане вядома, што яны толькі заклалі выбухоўку, а на момант выбуху ад’ехалі ўжо на некалькі станцый метро. Дыстанцыйна ініцыяваў выбух Сяргей Кароткіх, які знаходзіўся непадалёк пляцу. Гэтыя сведчанні затрыманых пацвердзіліся і на паліграфе.
Але з усёй вярхоў НСТ толькі Грыцай і Кароткіх пазбегнулі якіх-небудзь пераследаў з боку ФСБ ці МУС РФ. І гэта самае дзіўнае, бо менавіта яны з’яўляліся адзінымі спонсарамі нацысцкай арганізацыі на працягу некалькіх гадоў.
Кароткіх, які некалі паехаў з Мінска ў Маскву, зараз робіць наадварот. А ў 2010 годзе зусім уцякае на тры года з кантынента і апынаецца наёмнікам у Лацінскай Амерыцы. Што магло адбыцца ў 2010 годзе, што прымусіла Кароткіх пакінуць пасля Масквы зараз яшчэ і Мінск? Успомнілася, што таварыш і сваяк Кароткіх Ігнатовіч пасля забойства Завадскага адразу паехаў у Чачню, каб згубіліся сляды.
У 2010 годзе ў Мінску бурна праходзіла прэзідэнцкая кампанія. Алег Бябенін уваходзіў у каманду аднаго з галоўных канкурэнтаў Аляксандра Лукашэнкі – лідара грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь» Андрэя Саннікава. Сайт Бябеніна «Хартыя-97» быў адным з самых актыўных інтэрнэт-рэсурсаў, наўкола якіх ядналіся дэмакратычныя актывісты.
Напомнім, што менавіта Саннікаў і Бябенін удвух сталі ахвярамі нападу РНА пад кіраўніцтвам Ігнатовіча ў 1999 годзе. Тады, калі быў затрыманы Сяргей Кароткіх.
У верасні 2010 года пад Мінскам знаходзяць задушаным журналіста Алега Бябеніна. Забойства журналіста Бябеніна адбылося за дзень да запланаванай сустрэчы з Майкам Харысам, навуковым супрацоўнікам брытанскай арганізацыі «Індэкс цэнзуры».
Бябенін павесіўся ў куртцы, не пакінуў пасля сябе пасмяротнай запіскі, хоць напярэдадні ў СМС абяцаў сябрам пайсці з імі ў кіно. Уся апазіцыя і журналісты Беларусі западозрылі, што гэта было інсцэніраванне забойства. У краіне зноў пачынаюцца размовы, што групы смерці не зніклі, а проста змянілі свае метады забойстваў. Ад выкраданняў і расстрэлаў перайшлі да інсцэнавання самагубстваў, каб узнікала менш падозранняў. Бябенін гіне, і Кароткіх знікае з Беларусі на тры года, а скора з’яўляецца на вайне ва Украіне байцом батальёна «Азоў». На вайне Кароткіх знаходзіцца нязначны перыяд часу: ужо з восені 2014-га адсутнічае ў зоне АТА. Пасля атрымання грамадзянства Украіны любая прысутнасць Кароткіх на фронце абмяжоўваецца госцевымі візітамі разам з дэпутатам Бялецкім. Кароткіх да таго часу ўжо бярэ на сябе функцыю здабытчыка сродкаў для «Азова» і не спыняецца ні перад якімі метадамі.
Злавесна паяўляецца Кароткіх у гісторыі з тэрактам і забойствам беларускага журналіста Паўла Шарамета. Ніхто не растлумачыць, навошта Кароткіх і Бялецкі амаль апоўначы паехалі да Шарамета, каб абмеркаваць асвятленне будзённай дробнай акцыі. Але большасць сяброў нябожчыка пераканаліся – правільна перажывалі. Дарма Шарамет падпусціў Кароткіх так блізка да сябе. Павел недаацаніў шлейф мінулых злачынстваў, які цягнецца за Сяргеем Кароткіх.
Падазроным з’яўляецца тое, што забойцай ветэрана «Данбас» Віталя «Сармата» Алешкі з’яўляецца вайсковец палка «Азоў» Арцём Мацюшын. Пасля затрымання кілера яго спрабавалі прыпісаць да роты «Тарнада», хоць на той момант ён ужо служыў у «Азове». Кажуць, «Сармат» перайшоў дарогу людзям Сяргея Кароткіх, якія прабаваюць падмяць пад сябе ўвесь рынак аховы фермерскіх палёў.
«Азоўцам» выявіўся кіраўнік нападу на адэскага актывіста Віталя Усціменку. Нападнікі парэзалі шыю. Віталь вядомы ў горадзе актывіст, які змагаецца з карупцыяй. Адэса з’яўляецца рэгіёнам, дзе людзі Кароткіх вельмі моцна завязаныя на розныя ценевыя патокі – будаўнічы бізнес, кантрабанда ў партах і паліцэйская абарона.
26 ліпеня 2015-га года быў забіты з інсцэніраваннем самагубства з-за сэксуальных ненармальнасцяў Яраслаў Бабіч. Гэта юрыст батальёна «Азоў», праз якога дыяспара павінна была перадаць некалькі тысяч даляраў, але ён, па чутках, паставіў ультыматум Бялецкаму і Кароткіх што тычыцца крымінальнай дзейнасці апошняга.
Забойства Бабіча дзіўна напамінае забойства Бябеніна, але у ўдасканаленай форме.
Суіцыд беларускага апазіцыянера Бябеніна быў даследаваны з усіх бакоў сябрамі нябожчыка, і гэта выявіла інсцэніраванні. Забойства Бабіча прадугледжвала імітацыю сэксуальных ненармальнасцяў пры смерці.
Менавіта на гэта ціснулі следчыя па справе, каб спыніць расследаванне блізкімі загінулага.
Першым падазроным з’яўляецца Кароткіх.
Хто такі Каровін?
Гэта баец батальёна «Азоў», кар’ера якога пасля забойства Бабіча імкліва пайшла ўгару. Каровін зараз – памочнік народнага дэпутата Бялецкага, а таксама кіраўнік аддзела паліцыі аховы стратэгічных аб’ектаў. На гэтым пасту Каровін змяніў Кароткіх. Пра што сам Кароткіх адклікаецца неахвотна і спрабуе схаваць праўду.
Што такое аддзел паліцыі аховы стратэгічных аб’ектаў і чым займаецца?
Гэта падраздзяленне стварыў Арсен Авакаў асабіста пад Сяргея Кароткіх і яго людзей. У аддзеле лічацца ўсяго каля 30 челавека. Шэсцьсот тысяч з дзяржаўных сродкаў толькі на пісталеты сяброў Кароткіх.
Уся гэта асабістая банда Кароткіх узброена сучаснымі вінтоўкамі і экіпіяваннем за дзяржаўны рахунак. Усе гэтыя «супрацоўнікі паліцыі» – шчырыя неанацысты і ўдзельнікі палітычных акцый «Азова».
Пры гэтым група, падобна бандзе Ігнатовіча ў РНА, увесь час трансфармуецца: то яны сілавікі МУС, то яны неанацысты.
Даходзіць да маразму, калі працаўнікі групы Кароткіх у ўніформе паліцыі, проста знімаючы шаўроны, фатаграфуюцца як «прыватная служба бяспекі» «Факстрот-13», якая належыць аднаму з супрацоўнікаў аддзела паліцыі аховы аб’ектаў стратэгічнага прызначэння.
Цікава, што блізка супадаюць таксама інтарэсы прыватнай ахоўнай кампаніі «Факстрот-13», аддзела паліцыі аховы стратэгічных аб’ектаў, а таксама палка «Азоў».
Вельмі часта гэта аб’екты Рыната Ахметава. Гэта не выпадковасць. У некаторых дакументах па тэндарах аддзела аховы стратэгічных аб’ектаў сярод людзей Кароткіх нават за апошні год сустракаецца Бутэнка Віталь Рамановіч. Паліцэйскі Бутэнка выкарыстоўвае тэлефонны нумар 068-888-14-88, дзе беспамылкова адгадваецца нацысцкі код «1488». Віталь мае старэйшага брата Васіля Рамановіча. Ён шмат гадоў на кіроўных пасадах у публічным акцыянерным таварыстве «АрселлорМіттал Крывы Рог».
Насамрэч у палку «Азоў» даўно ведаюць, што менавіта ад адыёзнага данецкага алігарха, які ў свой час фінансаваў батальён «Усход», пачалося і стабільнае маштабнае фінансаванне Азоўскага руху.
Вось і лісты Бялецкага, дзе дэпутат пакутна вымагае ў Авакава паставіць пад ахову «Азова» заводы і аб’екты Ахметава. Ахова гэта ажыццяўлялася сіламі дзяржаўнага батальёна МУС «Азоў».
Дарэчы, таксама менавіта аддзел аховы Кароткіх вартуе сёння і «Нафтагаз Украіны». Гэта структура не належыць Ахметаву, але чамусьці вырашыла, што даўгі ахметаўскага «Кіеўэнерга» у памеры 1,2 мільярда грывень павінны заплаціць кіяўляне, а не фірма Ахметава. Менавіта таму ў 2018 годзе сталіца некалькі месяцаў заставалася без гарачай вады.
Сёння Сяргей Кароткіх у першых шэрагах тых, хто ваюе з паліцыяй пад Адміністрацыяй Прэзідэнта. Ён заяўляе, што ў дачыненні яго рыхтуюцца рэпрэсіі з боку СБУ, Генеральнай пракуратуры і Дзяржаўнага бюро расследаванняў.
Аднак пры гэтым гэта не перашкаджае людзям Кароткіх узяць пад кантроль літаральна сёлета ахову стратэгічнага аб’екта – офіса Дзяржаўнага бюро расследаванняў.
А вось супрацоўнік падраздзялення паліцыі Похвішчеў Сяргей.
Паліцэйскі Алейнік. Ён падаў дэкларацыю пра даходы якраз перад паходам на бойку з паліцыяй.
Супрацоўнік міністэрства Авакава Эрнэст Громаў з Крыма.
Ці эксцэнтрычны «Маляр».
Як бачым, паліцыя Сяргея Кароткіх працуе і па суботах.
Блізкі друг Кароткіх і таксама падазраваны ў пакрыцці забойства Яраслава Бабіча Вадзім Траян дагэтуль працуе на пасадзе намесніка кіраўніка Нацыянальнай паліцыі Украіны.
Мабыць, баевікі з групы міжнароднага тэрарыста Сяргея Кароткіх хочуць узяць пад ахову і Адміністрацыю Прэзідэнта. Гэты для гэтага Авакаў скіраваў амаль увесь аддзел паліцыі аховы аб’ектаў стратэгічнага прызначэння для ўдзелу ў беспарадках пад адміністрацыяй, ці не так?
Падначаленыя Кароткіх з спецпадраздзялення паліцыі сапраўды працуюць, а не забаўляюцца. Журналісты выдання TheBabel на чарговай акцыі Нацыянальнага корпуса пачулі, як маладыя міжсобку жаляцца. Гэтым разам заплацілі менш.
Вось на фота сярод ценевых кіраўнікоў акцыі Тарас Чорны. Той самы, што адначасна азовец, паліцэйскі і кіраўнік фірмы «Факстрот-13».
Выданне TheBabel належыць Ігару Каламойскаму. Але паліцэйскі Чорны бесцырымонна накідваецца на журналістку.
Прэзідэнту Украіны Уладзіміру Зяленскаму журналісты Даріас Багуцкі і Эдуард Чэкі перадалі матэрыялы свайго расследавання забойства Паўла Шарамета.
«Я ўпэўнены, што корань гэтага злучаны з забойствам Дзмітрыя Завадскага.
Шарамет ніколі не пераставаў расследаваць гэта. Я гэта сапраўды ведаю. За некалькі месяцаў да яго смерці мы з ім гаварылі пра гэта, і ён ніколі не мірыўся з тым, што нават не знайшлі цела Завадскага», – сказаў Багуцкі.
Паспелі паслужыць людзі Кароткіх і новай улады. Скандальная вырубка лесу ў сталіцы пад забудову Генадзя Корбана. Менавіта «Факстрот-13» у аліўкавых уніформах афіцыйна ахоўвалі забудову і ваявалі з кіяўлянамі.
